“çocuk.”

Kadın sen, yağmurda paçalarına ıslak resimler çizen, üzerinden atlamak yerine, sulara basmayı seçen, bir çocuksun sen.

…ve sırf bu nedenden, küsmelerin amansız, gitmelerin apansız oluveriyor. Arkadaşın çimdiklendiğinde, arkanı dönüp gitmekle kalmıyor, misketlerini de götürerek oyunu bozuyorsun sen.

Yıllar tükeniyor, zaman daralıyor yine de huyun değişmiyor. Günlerce dudaklarını sıvazlıyor, düşündüğünü ele veriyor, gözlerini atlatıyor, sıkılıyor, susuyor ama vaz geçmiyorsun sen.

Sanki o an, son nefeste “küs” gitmek sobelemekmişcesine, kararından dönmek, çömlek patlatmakmışcasına, inat ediyorsun sen.

Biliyorum.

Ancak merak ettiğim başka, paçaların kuruduğunda, sen yorulduğunda, oyun arkadaşının yokluğunda, ne yapacaksın sen?

Yazan: Kaan Volkan
Şehir: İstanbul